غواص‌ها تا عمق 60 متري آب، بدون اين كه با محدوديتي مواجه شوند به سفر خود در اعماق آب ادامه مي‌دهند، اما در اعماق پايين‌تر، فشار زياد اكسيژن موجب ايجاد مسموميت مي‌شود. براي اين كه بتوان به عمق بيشتري در آب سفر كرد بايد با جايگزين كردن هليوم به جاي بخشي از اكسيژن موجود در آب، غلظت اكسيژن و مسموميت ناشي از آن را تا حدي كاهش داد.

هليوم گازي بي‌اثر است، بنابراين با هيچ ماده‌اي در بدن واكنش نشان نداده و مسموميت ايجاد نمي‌كند. در حقيقت در اين عمق، آنچه براي سفر به اعماق آب محدوديت ايجاد مي‌كند تاثير مستقيم پيامدهاي ناشي از افزايش فشار آب نيست، بلكه مشكل اصلي دسترسي به تركيب امن و بي‌خطر از گازهايي است كه با اين فشار وارد ريه‌ها مي‌شوند، اما حتي اگر مسموميت تنفسي در اعماق آب‌ها را نيز كاهش دهيم، در نهايت افزايش فشار، منجر به تغييرشكل مولكولي آنزيم‌هاي بدن مي‌شود و اين تغييرشكل موجب مي‌شود تمام فرآيندهاي متابوليكي بدن متوقف شود. بيشترين عمقي كه انسان با پوشيدن لباس‌هاي فضانوردي مخصوص در اقيانوس‌ها سفر كرده 330 متر بوده است، اما جالب است بدانيد گروهي از ماهي‌ها موسوم به عنبرماهي‌ مي‌توانند تا عمق 3 كيلومتري آب سفر كنند. از آنجا كه در تهيه انواع تن ماهي، گوشت اين گروه از آبزيان، تحت فشاري معادل فشار آب در عمق 60 كيلومتري در قوطي‌هاي فلزي بسته‌بندي مي‌شود مي‌توان از فشار آب در محدوده عمق 3 تا 60 كيلومتري آب به عنوان فشار مرگ نام برد. گرچه بايد اين نكته را خاطرنشان كرد، عمق آب در عميق‌ترين بخش اقيانوس‌ها 11 كيلومتر است.